The nicest people of Asia, right here in Myanmar!

De hoogste tijd voor een nieuw bericht uit two-faced country Myanmar. Ja, we noemen het toch maar weer Myanmar omdat de bevolking dit zelf ook doet en Myanmar slecht voor een gedeelte uit Birmezen bestaat. Daarnaast leven er een aantal andere etniciteiten in dit land en die worden met de naam Myanmar ook vertegenwoordigd.
Maarten en ik proberen het land en de situatie waarin het verkeert een beetje te begrijpen, maar in 'slechts' 3 weken is dit natuurlijk onmogelijk. Het land heeft 2 heel verschillende gezichten; drukke steden met slecht onderhouden wegen en gebouwen en heel veel armoede, maar ook nieuw aangelegde grote wegen die steden aan elkaar verbinden, maar waarop zo goed als geen auto's rijden omdat mensen die hier niet kunnen betalen. En lege vliegvelden van waaruit slechts een handjevol vluchten per dag vertrekken, maar waar wel tientallen, zoniet honderden, personeelsleden rondlopen die helemaal niks lijken te doen en zelfs liggen te slapen (maar wel betaald worden van regeringsgeld). In infrastructuur wordt momenteel enorm geinvesteerd en de lonely planet van een jaar oud is op dit gebied alweer waardeloos, zo snel gaan de ontwikkelingen. Op het gebied van onderwijs, iets wat de bevolking echt verder zou kunnen helpen, lijkt er geen sprake te zijn van ontwikkeling. Na het basisonderwijs, dat al van zeer slechte kwaliteit is, leert bijna niemand door omdat ook dit te veel kost voor de mensen. De 'roadmap to democracy' zoals ze het zelf zo mooi noemen, mag dan wel een feit zijn, het lijkt er nog niet erg op dat een daadwerkelijk functionerende democratie er ook op korte termijn komt. Alle verschillende bevolkingsgroepen streven tegenstrijdige belangen na en hebben nooit geleerd om samen te werken. Hier zou beter onderwijs dus zeker bij kunnen helpen... Het land is nog steeds een behoorlijk corrupte bende. Als je maar geld hebt is alles te realiseren. Je koopt hier bijvoorbeeld een carriere als filmster of zanger, en zelfs een doktersdiploma is gewoon te koop (reden waarom je hier dus nooit in een ziekenhuis terecht moet komen). Overal zijn licenties van de overheid voor nodig en die zijn voor bijna alle inwoners dan weer bijna onbetaalbaar. Een auto importeren kost bijvoorbeeld al 25.000 dollar (en dan heb je dus nog niet voor je auto betaald) en een simkaart 400 dollar. Hoewel de huidige machtshebbers de eerste stappen richting het democratiseren van het land hebben gezet, zullen zij de macht nooit volledig uit handen geven, ookal zou het volk hiervoor 'kiezen'. Simpelweg omdat ze weten dat ze dan tot het 'gewone' volk gaan behoren en dus aangeklaagd en veroordeeld kunnen worden voor al hun misdaden tegen de mensheid.
Tot zover een samenvatting van de verhalen die we hier horen. Natuurlijk zijn wij ook niet geheel objectief, maar ik probeer het zo goed mogelijk weer te geven.

Dat de mensen hier een zwaar leven hebben valt in ieder geval niet aan hun glimlach af te zien. De bevolking is zonder uitzondering ontzettend aardig en behulpzaam. Het was zelfs even wennen dat we hier niet hoeven te onderhandelen over de prijzen. Toeristen worden juist weer heel correct behandeld...
Mandalay was druk, stoffig en ontzettend heet, maar zeker de moeite waard. We hebben er fietsen gehuurd om naburige dorpjes te gaan bekijken. Een heel avontuur op wegen waar het niet uitmaakt of je links of recht inhaalt, auto's het stuur veelal rechts hebben zitten maar ook gewoon rechts rijden (als je geluk hebt), en waar het zaak is op kruispunten gewoon zo hard mogelijk door te rijden zodat anderen wel voor je moeten remmen. Ogen dicht en trappen dus! We zouden die Birmezen wel even laten zien dat 2 Nederlanders zich prima redden op een fiets. In steden wordt er nauwelijks op ons gelet, maar zodra je de dorpjes infiets komen kinderen uit de huisjes rennen om je te begroeten met de paar Engelse woorden die ze kennen; "Bye bye!" en "I love you!" :) Maarten krijgt verreweg de meeste aandacht vanwege zijn lengte. Vrouwen willen van mij vooral weten hoe ik aan die witte huid kom en hoe die aanvoelt (het schoonheidsideaal hier, en nee, ik ben dus nog niet erg bruin :(). Maar waar de locals nog het meest van onder de indruk zijn is dat we met z'n tweeen reizen, maar niet getrouwd zijn...wat een shock! :)

Na Mandalay volgde Kyaume, een klein stadje in de bergen. Vanuit hier hebben we een trekking van 2 dagen gedaan en zijn we in een bergdorpje bij mensen thuis blijven slapen. Het was weer eventjes doorbijten wat betreft het eten dat ons werd voorgeschoteld en het slapen op de harde grond met niet meer dan een tapijtje onder ons. Gezellig met de bewoners in dezelfde ruimte. Wat zijn we ook een luxe-poezen :) Het huisje stond constant blauw van de rook omdat er binnen werd gekookt op een vuurtje dat regelmatig werd opgestookt. Maar de 2 dagen in de bergen hebben de longen hopelijk weer een beetje schoongemaakt.

Het was behoorlijk hardcore reizen de eerste weer in Myanmar en we zijn wel toe aan een beetje relaxen. Dat gaan we nu dan ook even goed doen in Bagan, onze nieuwe lokatie.
Tot slot wil ik jullie de scene van Maarten en ik die net nadat we in bed zijn gestapt tegelijkertijd de grootste kakkerlak tot nu toe gezien in de ogen keken, niet onthouden. Hij had zich gezellig tussen ons in op Maarten's kussen genesteld. Als onze reactie was gefilmd, hadden we een ware youtube-hit gehad. Maar helaas...

Veel liefs,
Maarten en Veronique