De Filipijnse keuken...

"Waarom de Filipijnen?" is me zo vaak gevraagd de laatste tijd. Tja, ik kom meestal op het idee om naar een bepaald land te gaan door gesprekken met andere reizigers. Het idee van de Filipijnen nestelde zich dan ook tijdens een gesprek op het vliegveld van Jakarta. Ik was meteen enthousiast. Daarbij voldoet het land aan ongeveer al mijn vereisten: zon, zee, strand, de mogelijkheid tot duiken en surfen, Aziatisch (voelt toch veilig voor mij alleen aangezien ik hier, relatief, met rust gelaten word) en lekker eten (althans, dat dacht ik...) Daarbij is het niet zo ontzettend toeristisch en dat is me op Sumatra goed bevallen. Verder schijnt het een soort mythe te zijn dat het eiland uit het boek en de film 'the Beach' (je weet wel, met Leonardo Dicaprio) dan wel gefilmd is in Thailand, maar echt bestaat in de Filipijnen. Who knows... ;) Ik ga in ieder geval nog wel een aantal eilandjes bezoeken.

Mijn eerste dag in Manilla begon meteen goed. Ik heb uitgebreid mogen kennismaken met de Filipijnse eetcultuur... En dat viel nog niet mee! Gisteravond werd ik opgehaald door 5 Filipijnse ING-collega's. 4 Hiervan heb ik ontmoet tijdens een training in NL. Leve het netwerken (dat gebruik ik duidelijk om heel andere redenen dan waar het voor bedoeld is ;)) Ze kwamen me met hun PC Hooft-tractor ophalen bij mijn hotel om naar het fancy gedeelte van de stad te gaan. (Mijn hotel bleek in het red light-district te liggen. Oeps.) Voor ik het wist hadden ze een hoop eten besteld en de schalen bleven maar komen. Ze wilden me zo Filipijns mogelijk laten eten. Dit bleek te bestaan uit een enorme gefrituurde vis die we zelf mochten ontleden, gefrituurde varkenspoot (géén aanrader!), een vettig stuk Lam, inktvis en een ontzettend zuur soepje (erg apart, een beetje zoals azijn). Welcome to the Philippines! :( Vlees en vis wordt hier volop door elkaar gegeten en het liefst gooien ze alles in de frituur (wat de bevolking trouwens niet is aan te zien). Het Spaanse en Amerikaanse koloniale verleden komt samen in de Filipijnse keuken. (Geen land voor jou Carolien ;))
Vervolgens werd ik meegesleept naar een markt waar ik een authentiek Filipijns toetje kreeg voorgeschoteld. Duidelijk makkelijker naar binnen te krijgen. Al met al vind ik dat ik mij er als 'voedsel-diva' (een titel die ik heb overgehouden aan mijn Indonesie-reis, waar ik overal het ei uit viste) goed doorheen geslagen heb. Het was in ieder geval een erg leuke avond die uiteraard is geeindigd met een paar lokale biertjes. Een prima manier om mijn jetlag te onderdrukken.

Manilla is verder niet bepaald een bezienswaardigheid, dus ik ben vandaag meteen doorgevlogen naar Puerto Princesa op het eiland Palawan. Hoewel dit maar een vlucht van 1,5 uur is, werden er in het vliegtuig spelletjes georganiseerd door de stewardessen om de tijd te doden. Erg grappig! De i-pod kon dus in de tas blijven, want 2 Filipijnse 50+-ers die giechelend liefdesliedjes in de microfoon stonden te bleren waren veel vermakelijker.

Morgen vervolg ik mijn reis naar Port Barton. 5 Uur in een busje over een weg die door de Lonely Planet 'a chiropractor's nightmare' wordt genoemd. Dat belooft wat... Daarna is het dan ook zeker tijd voor een aantal dagen strand. Weg met die roze flamingo-look en op naar een bruiner kleurtje! Het is een behoorlijk afgelegen bestemming, vandaar nu al een update. Hoewel er wel internet schijnt te zijn, blijkt de stroom er nogal schaars te zijn...

Zo, tijd voor mij om op zoek te gaan naar een toetje. Dit keer gewoon een Westers ijsje lijkt me zo!

Liefs, Veronique