Pppppokerface..........

Mijn laatste restje Filipijnen-reis... Ik breng mijn laatste dagen door op White Beach in Boracay. And white the beach indeed is!! Ik zal jullie verder niet lastigvallen met weer meer details over ultiem blauw water, palmbomen en een strak blauwe hemel. Dat gaat op den duur toch vervelen. En ook hier heb je te maken met de problemen van alledag. Ik bedoel, hoe kom je van je strandstoel bij het water zonder je voeten te verbranden aan het gloeiend hete strand? En hoe smeer je zonnebrandcreme in zonder dat het meteen weer van je afdrijft door de hitte? En wanneer je labello opdoet hangt het hele gesmolten blokje weer eens aan je lippen. Nee, het leven is hier zeker niet altijd makkelijk. Ik probeer het maar zo aangenaam mogelijk te maken door het drinken van heel veel cocktails. Happy hour duurt hier zo'n beetje de hele middag :) Eef, je pinacolada stond klaar, maar ik heb hem maar voor je opgedronken. Hij was heerlijk! ;)

Ok, flauw allemaal. Back to Bohol waar ik na Dumaguete terecht ben gekomen. Op Bohol ben ik afgereisd naar Panglao-island; Alona Beach om precies te zijn. Zeer bekend om de vele divesites. En gedoken heb ik. Echt te gek, want dit keer kwam ik enorme zeeschildpadden tegen en een hele school barracuda's. Ik moet bekennen dat mijn viskennis nog wat ontwikkeld dient te worden. Een schildpad lukt nog wel, maar verder zijn het voor mij 'kleine vissen', 'grote vissen', 'blauwe vissen', 'rode vissen' etc. Een beetje zoals met auto's ;) Ik heb in ieder geval weer een erg leuke tijd gehad op 20 meter diepte en met mijn mededuikers boven water. Met de mensen van de duikschool ben ik een avondje gaan stappen in de hoofdstad van Bohol. De lokale discotheek had nog het meeste weg van een uit de hand gelopen kinderfeestje. Niet zozeer vanwege de leeftijd van de bezoekers (je moest 18 zijn om binnen te mogen en de mensen met wie ik heb gepraat waren allemaal boven de 20), maar vanwege hun lengte. Ik voel me met mijn 1.68 m echt een reus hier. Zelfs de mannen/ladyboys (!!) moeten hier omhoog kijken om een gesprek met mij te voeren, tot grote hilariteit van mijn reisgenoten. We waren de enige Westerlingen in die tent. Erg gemakkelijk om iedereen terug te vinden; de mensen die een kop boven het publiek uitstaken moest je hebben.

Even over de Filipino's en hun muziek. Filipino's zingen altijd en overal. Man of vrouw, vals of zuiver, 's ochtends om 6 uur (oordoppen zijn noodzakelijk in dit land!) of 's avonds laat. Helaas hebben ze allemaal, ook de mannen, een voorliefde voor mierzoete Engelse liefdesliedjes. Een hoop gejengel dus. De Filipino's hebben daarnaast één grote liefde; Lady Gaga. Als de mensen hier zelf een volkslied zouden mogen kiezen, weet ik zeker dat het 'Pokerface' zou worden. Dat nummer hoor je hier minstens 20 keer per dag. Toen ik laatst door een dorpje in het jungle-achtige binnenland van een eiland liep, dat enkel uit een paar rieten hutjes bestond, schalde Pokerface daar nog uit een (verbazingwekkend goede kwaliteits-) geluidsinstallatie.
In de discotheek hadden ze zowaar de hele CD van Lady Gaga. En een eentje van de Black Eyed Peas. Dat was het :)

Zowel Panglao-island als Boracay zijn enorm toeristisch. Niet te vergelijken met El Nido aan het begin van mijn reis, wat die plek nog idyllischer maakt. Op Boracay vind je zelfs een Starbucks op het strand. Voordelen: heel veel keus wat betreft eten (eindelijk eens wat anders dan chicken & rice) en tenminste een beetje een nachtleven. Nadelen: zonnebril verkopers, fast food ketens, drukte, en.....sekstoerisme. Veel vieze, lelijke, oude mannen met meisjes die in ieder geval heel veel jonger lijken en het hoogstwaarschijnlijk ook zijn.
Verder bestaat het toerisme op Boracay voor zo'n 60% uit Koreanen. 'Apart' volkje. Ze verplaatsen zich in groepen, doen aan unisex (stelletjes die dezelfde kleding dragen) en werpen een geheel nieuw licht op het fenomeen badkleding :) :) :) Die zwemslip in neonkleuren kan nog best mannen! De Koreanen bewijzen het. En alles, maar dan ook ALLES wordt gefotografeerd en gefilmd. Zelfs de menukaarten!! En gisteren op het strand merkte ik dat ikzelf stiekem, maar dus niet onopgemerkt, onderwerp van fotografie was...

Wat de Filipino's verder betreft, van de Aziatische landen waar ik tot nu toe ben geweest, vind ik dit absoluut het leukste volk. Ze zijn altijd vriendelijk en beleefd (er wordt altijd met 2 woorden gesproken; Yes ma'am!) en vrolijk. Ze zijn erg verwesterd door hun Amerikaanse koloniale verleden, maar hierdoor kun je wel beter met ze praten. Hun Engels is perfect en ze zijn wat minder giechelig dan de Thai en Indonesiers.
Maar het feit dat ik alleen reis blijft voor hen onbegrijpelijk. Ik krijg dan ook regelmatig een 'Filipino boyfriend' aangeboden, maar aangezien ik Robbert ten Brink met kerst niet voor de deur wil hebben staan, sla ik die aanbiedingen vriendelijk doch dringend af.

Kortom, ik ervaar de Filipijnen nog steeds als een topland. Voor de culture bezienswaardigheden moet je hier niet zijn, maar als je van strand houdt....
En natuurlijk heb ik alweer een volgende bestemming in gedachte. Mensen die in één keer raden welke winnen een les wijn ;) Maar jullie hebben de tijd om erover na te denken aangezien ik voor dit jaar wel redelijk door mijn vakantiedagen heen ben :( That's life....
Ik wil niet naar huis!!!

Tijd voor een nieuwe poging wat betreft foto's.

Liefs, Veronique

@ Stefan Schaap; ik kom al een aantal dagen je collega Heerko tegen die hier met zijn zusje rondreist. Such a small world!