In the hands of God....of van 6 varkens????

Ik bevind me inmiddels in Dumaguete, maar even terug naar Banaue. Vanuit Banaue ben ik op weg gegaan naar Batad. Uiteraard was dit weer makkelijker gezegd dan gedaan. Batad ligt erg afgelegen en de weg ernaartoe is nauwelijks een weg te noemen. Mijn manier om er te komen; achterop een motor (sorry, I did it again ;)). Toen ik mijn lift nog even goed duidelijk maakt dat hij voorzichtig en langzaam moest rijden kreeg ik als antwoord; "No worries, God is with us!" Tja, wat zeg je daar nu op? Voor het geval God momenteel een beetje een drukke agenda heeft, denk ik dat we e.e.a. beter even voor eigen rekening kunnen nemen? Heerlijk, zo'n uber-katholiek land :s Aan de rijstijl van de buschauffeurs is inderdaad te zien dat ze erg veel vertrouwen hebben in the hand of God. Niet voor niets hangt er in elke bus 'bless this trip'. Ze hebben het echt nodig!!
Batad was verder meer dan de moeite (en het hele lange reizen) waard. Zie foto's! (mits deze computer meewerkt) De rijstterrassen schijnen zo'n 2000 jaar geleden aangelegd te zijn. Ze zijn gebouwd door de Ifugao. Super indrukwekkend. De eerste dag werd ik rondgeleid door een gids van slechts 18 jaar oud. Hij vertelde me dat hij pas verder kon studeren wanneer zijn broer klaar was, want meerdere kinderen tegelijk naar school laten gaan konden zijn ouders niet betalen. Nu moest hij even geld verdienen, want zijn opa was ziek. Het ziekenhuis had hem niet kunnen helpen en dan schakelen ze hier over op 'alternatieve geneeswijze'. Om opa te redden moesten er 6 varkens gekocht en geslacht worden, waarna het vlees moest worden uitgedeeld om andere mensen mee te voeden. Dit zou de goden gunstig stemmen. Mijn geld heeft een varken dus hoogstwaarschijnlijk het leven gekost, maar dat van opa misschien wel gered...;)
In Batad ben ik een nachtje blijven slapen om nog een extra dag tussen de rijstterrassen te kunnen doorbrengen. Vervolgens met de nachtbus op naar Manilla en meteen daarna in het vliegtuig gestapt richting Dumaguete. Het plan was hier even te relaxen en te gaan duiken. Ik kwam terecht in Malatapay, waar ik mijn eigen rieten hutje op het strand scoorde. Echter, ik bleek ook meteen de enige gast op het hele strand te zijn! In het begin denk je 'wow!', maar na 3 uur koekeloeren in je rieten hutje slaat dat toch om in 'en wat nu?' Het was bewolkt en het waaide als een gek, dus op het strand liggen was geen optie. Dan maar het marktje verderop verkennen. Daar leken ze niet zo vaak toeristen gezien te hebben... Ik was meteen the talk of the town. Een beetje teveel spotlight naar mijn zin. Na een strandwandeling waarbij bleek dat alle huisjes van locals waren dichtgetimmerd en ik een dode hond tegenkwam werd het me te spooky en heb ik bes,loten mijn Robinson Crusoe-avontuur toch maar vervroegd te beeindigen.
Nu dus een dagje in de stad. Het is hier modern en schoon, dus prima om een dagje rond te hangen. En eindelijk weer eens cappuccino te drinken! Morgen ga ik verder naar een ander eiland, Bohol, om hier alsnog te gaan duiken.

Voor iedereen die zich afvraagt of ik nu echt steeds alleen ben; nauwelijks. Al erg veel leuke mensen ontmoet. Vooral erg kleurrijk allemaal! Een Spanjaard van 39 die zich afvroeg waarom zijn relaties bleven mislukken... Heb hem maar niet verteld dat het wellicht hoog tijd was om een keer uit de kast te komen. Too obvious!!
Een Francaise van mijn leeftijd die het wel gehad had met Frankrijk en in het buitenland wilde werken. Ze woonde inmiddels al 2 jaar in Afghanistan. Avontuurlijk in het kwadraat!
Een erg vervelende NL-er die in het ziekenhuis belandde met een diepe koraalwond. Slecht karma! ;)
En ga zo maar door... De meeste contacten zijn erg vluchtig omdat ik nergens lang blijf. Alleen in Palawan ben ik een paar dagen achter elkaar met 2 Noren opgetrokken. Verder weinig mensen die alleen reizen en zéér weinig NL-ers. Al heb ik wel een erg leuke avond gehad met een stel uit Groningen. We zullen zien wie er nog allemaal op mijn pad komen....

Liefs, Veronique