Buenos!

Oftewel "hallo" Panamanian style. Het verhaal gaat verder in Bocas del Toro, een eilandengroep vlakbij de grens met Costa Rica. De plek waar de Chiquita banaan is "uitgevonden"!
Ik heb gekozen voor Isla Bastimentos. Het eiland bestaat voor een groot deel uit jungle en er woont nog ergens afgelegen een Indianenstam. Er is enkel een stenen pad waar wat houten huisjes in felle kleuren omheen zijn gebouwd. Op een paar guesthouses en wat restaurantjes na (stel je bij dit laatste vooral niet teveel voor...) is er eigenlijk nauwelijks sprake van toerisme. Het is er veilig en niemand probeert je iets aan te smeren. Het enige waar je hier van schrikt is een kip die plotseling uit de jungle komt rennen, of van de enorme vleermuizen die ´s avonds over je hoofd scheren. Volgens mij zijn de eilandbewoners ook liever lui dan moe, dus al zouden ze veel geld kunnen verdienen aan toerisme, ze hangen liever een beetje rond.

Ik heb een kamer in een guesthouse gebouwd op een steiger. Tussen de spleten van de vloer zie je de zee schitteren. Buiten hangen een aantal hangmatten van waaruit je uren naar een stel lummelende pelikanen kunt kijken. Samen met een Rus behoor ik tot een van de weinige gasten. De Rus in kwestie liep 3 dagen lang voorbij in een felle hawaii bloes gecombineerd met een ruitjes broek waar hij zowel de lange als de korte variant van bleek te bezitten. Een nogal psychedelisch aanzicht :s Ik verwachtte telkens dat hij zou uitbarsten in "wake me up before you go go" aangezien hij als twee druppels water op Geroge Michael leek, maar alleen al een leuk gesprek zat er niet in.

Een tripje naar het strand kost je hier al gauw een half uur banjeren door de jungle. Met veel moeite is het bedoelde paadje te ontdekken. Je ziet niks anders dan groen om je heen. Nog best oppassen dus dat je niet bij de verkeerde bananenboom rechtsaf slaat. Ik zag er toch weinig in om de tweede Mary-Anne Goossens te worden ;) Zeker niet gezien het feit dat ik inmiddels weet hoe een holletje van een vogelspin eruit ziet en ik die in overvloed zag tijdens mijn tocht naar het strand.
Op het strand ontmoette ik een Venzueliaan en een Costa Ricaan die me uitnodigden om bij hen te komen eten. Ze zouden een birthday dinner voor me organiseren. Dat leek me een betere optie dan samen met George Michael naar de pelikanen staren. Het werd een top avond waarbij het groepje zich steeds verder uitbreidde met nationaliteiten. Om 12 uur werd er dan ook lang zal ze leven in het Spaans en in het Engels voor me gezongen. Mijn verjaardag zelf heb ik vervolgens heel rustig doorgebracht aangezien de wodka pina, die ik echt nodig had om mijn heupen maar half zo los te krijgen als die van de mij omringende locals, nogal nagonsde in mijn hoofd.

Een nadeel van de tropen is dat het er flink kan regenen. Helaas doet het dat momenteel dan ook in overvloed. Vanochtend ben ik tijdens een paar drogere uurtjes dolfijnen gaan bewonderen met een bootje in Dolphin Bay samen met een Duits hippiestel en hun kids. Verder vaar ik af en toe naar het hoofdeiland waar de wereld er heel anders uitziet; een soort kruising tussen Amerika en Salou :s Maar er zijn iets meer restaurantjes en bars. Daarbij heb ik mijn verjaardag hier prima kunnen vieren.

Morgen wordt het tijd voor een nieuw reishoofdstuk. Op naar het bergdorpje Boquet en hopelijk iets
drogere luchten!

Liefs, Beronica :)

Heel erg bedankt voor alle berichtjes op mijn verjaardag! Die duurde dit jaar zelfs 30 uur :)