Bootje varen in de San Blas

En hier is alweer mijn laatste update. Een aantal uren vliegen naar Houston en vervolgens Amsterdam, en ik sta alweer op Schiphol. Maar ik heb eerst nog een dagje te spenderen in, alweer, Panama City. Een stad waar ik me inmiddels al aardig thuis voel. Ik had nog allerlei plannen voor vandaag, maar na een hele enerverende bootreis is even relaxen en rondhangen toch het allerbeste plan gebleken.

De boottocht kwalificeerde zich vooral als een `sociaal experiment`. Zet 11 mensen, waarvan 9 toeristen en de kapitein en zijn hulpje, 4 dagen en 3 nachten lang op een niet al te grote zeilboot en kijk wat er gebeurt...
Aan mijn bijdrage aan de groepsdynamiek was in het begin weinig eer te behalen. Toen jullie aan het kerstdiner zaten propte ik met veel moeite een appel naar binnen, die binnen een paar minuten alweer in zee lag en als visvoer diende. Zeeziek zijn is doffe ellende. Maar ik had "geluk". Er was een Amerikaans stel aan boord en eigenlijk zijn Amerikanen net Fransen: Ze denken een superieur volk te zijn, in het mooiste land te wonen en iedereen moet hun taal spreken. En het zijn hypochonders! Lucky for me want ze reizen dus met complete medicijnkasten rond en deelden maar al te graag hun reistabletten met hun kotsende medepassagier; moi. Na de eerste ellendige middag ging het uiteindelijk prima voor zover dat mogelijk is op een boot die wel erg veel weg heeft van dat schip in de Efteling.

Naast het Amerikaanse stel, deelde ik de boot met een Canadees stel (Canadezen denken beter te zijn dan Amerikanen, maar ik heb deze reis steeksproefsgewijs ondervonden dat er in de praktijk erg weinig verschillen te ontdekken zijn), met 2 verwaande Spaanse chica's en 2 Franstalige Canadese mannen van in de 60. Dit tripje bleek een echte karaktertest, want hoe ga je om met al deze verschillende mensen die zich 24 uur per dag, 4 dagen lang op maximaal een paar meter afstand van jou bevinden? Voor mij was er een extra 'spelelement' aan het hele tafereel toegevoegd. Ik had als enige geen eigen kamer en moest in de keuken op de bank slapen waar je dus echt nul privacy had. Voor iemand die het fijn vindt alleen te reizen, of op z´n minst een beetje eigen ruimte te hebben een behoorlijke uitdaging...
De 2 oudere kerels ontpopten zich al snel tot seksistische grappenmakers die vooral heel erg hard om hun eigen grappen moesten lachen. Eén van hen dacht al na dag 1 dat hij malaria had opgelopen en dat we echt terug moesten naar het vaste land. Toen ik hem op de incubatietijd van malaria wees dacht hij dat het dan gele koorts moest zijn. Maar 5 minuten later zag ik hem alweer een biertje (mijn biertje! Maar het leek geen goed moment om het enig kind uit te hangen) open trekken, dus ging ik ervan uit dat hij de reis wel zou overleven. Het Canadese en het Amerikaanse stel waar ik nog de beste klik mee had, bleven 4 dagen lang tegen elkaar opbieden wat betreft hun spirituele levensinstelling. Het was een over en weer van chakra's, energiebanen en bevrijde zielen. 's Ochtends stond er zelfs eentje de zonnegroet te brengen op het dek. Ondertussen leek het Canadese stel van 's ochtends tot 's avonds geen moment zonder een glas rum in de hand te kunnen en had het Amerikaanse stel LSD en XTC het land in gesmokkeld om te kunnen feesten in Panama-City. Tja, zo kan ik die zweverige staat ook wel bereiken ja... Van zelfspot en zelfkritiek hadden deze mensen in ieder geval nog nooit gehoord. De vraag blijft natuurlijk "Wat vonden zij van mij?" Dat antwoord zullen we nooit weten :) Bij het afscheid zei de Amerikaan "Thank you for being so much in balance ". Ehm ja, bedankt...denk ik.

Natuurlijk heb ik ook weer mooie dingen gezien en gedaan. Zo zwom ik 2e kerstdag naar een eilandje waar slechts één familie woont, met een dollar in een plastic zakje om een pipa (kokosnoot om uit te drinken) van ze te kopen. Ik mocht zelfs een gesprekje voeren met het hoofd van het eiland :) Overdag vingen we vis voor het avondeten en kon er gesnorkeld worden. Maar er werden vooral vele uren aan dek doorgebracht omdat er toch nogal wat kilometers gezeild moesten worden. Je krijgt er een goed kleurtje van, maar ook lichtgevend geel/groen haar waarmee ik me komende maandag bij mijn nieuwe werkgever mag presenteren. Ach, je kan niet alles hebben...

Bedankt weer voor het meelezen en meeleven!
Ik wens jullie alvast een heel gelukkig en avontuurlijk 2012!!!!!

Veel liefs, Veronique

P.S. Mijn telefoon doet het weer.