Motorcycle diary......

Zoals ik de vorige keer schreef was mijn bezoek aan Danau Toba bedoeld om even lekker te relaxen en iets luxer vakantie te vieren dan voorheen. Uiteraard liep dit weer anders.....

Er waren eens 2 Nederlanders, Stefan (heb ik leren kennen bij mijn jungle-trekking en kwam ik opnieuw tegen) en Veronique, die het wel leuk leek het eiland Samosir per scooter te bekijken. 1 Scooter, want ik vertrouw mijn eigen rijstijl toch niet helemaal. Het begon top. Het eiland was te gek en we hebben vele mooie foto's kunnen maken. Na zo'n 3 uur langs de kuststrook te hebben gereden, leek het ons het beste de weg die midden over het eiland loopt te nemen om zo terug te keren naar ons dorpje. Helemaal rondom het eiland rijden zou te lang gaan duren en omkeren leek ons saai. Fatale fout!
Het eerste uur op die weg verliep nog wel ok. De weg was wel behoorlijk wat slechter, maar we kwamen borden tegen waarop ons dorpje stond aangegeven en volgens de locals gingen we de goede kant op. Hoe verder we gingen hoe slechter de weg echter werd (lees: losse keien en zand en heel veel gaten!), hoe bedenkelijker de locals keken en hoe minder tegenliggers we tegenkwamen. Maar Jut en Jul vonden het nog steeds prachtig, al helemaal bij ondergaande zon. De weg leidde ons tenslotte het bos in en de borden evenals de tegenliggers bleken verdwenen. Omkeren was geen optie. We waren inmiddels alweer zo'n 2 uur onderweg. In het bos kwamen we een aantal t-splitsingen tegen zonder borden waar we op gevoel (geen idee dus) voor links of rechts kozen. In Indonesië is het rond 7 uur donker en we reden dan ook al bij behoorlijk schemerig licht. De lamp van de scooter bleek het niet te doen.... Het was een feit: totaal verdwaald! Daar stonden we dan, zonder kaart, middenin een bos waar we de omvang niet van kenden (achteraf bleek dit zo'n 70 km4 te zijn), zonder licht en in onze zeer zomerse outfits. En het wordt er behoorlijk fris 's avonds... De scooter moest om 6 uur teruggebracht zijn, waar we dus al ruimschoots overheen zaten, maar dat was op dat moment toch echt onze minste zorg. In de schemer vonden we op den duur een pad dat het bos uitleidde en waarvandaan we zowaar water konden zien. Enorm opgelucht spraken we al over het drankje dat we op de goede afloop gingen drinken. Tot we een bocht omdraaide....een doodlopende weg die uitkwam op een ravijn. Ik geloof niet dat ik me ooit zo hopeloos gevoeld heb. Inmiddels was het echt donker geworden en we moesten weer omkeren en terug het bos in. Stefan deelde ook nog even mee dat we bijna door de benzine heen waren.... Met de knipperlichten aan om toch nog wat te kunnen zien vervolgden we onze weg. Bij weer een kruising lag een steen met 'John's guesthouse' en een pijl erop. Onze laatste kans. Eindelijk bleken we geluk te hebben. Na een paar minuten werden we onthaald door blaffende honden. John's guesthouse bleek een krakkemikkige oude schuur, maar er waren mensen en we mochten er slapen!!! Wat een opluchting! Weer een nacht op de grond slapen. Nu in een trui van de heer des huizes. Maar het was er warm en meer hadden we op dat moment niet te wensen. Om het uur werden we gewekt door een kattenkolonie die ook in de schuur bleek te wonen en om 6 uur 's ochtends vonden de haan en kippen het laat genoeg voor ons om op te staan. 's Ochtends kregen we een kop oploskoffie die niet oplost en een bakje noodles voorgeschoteld. De eigenaar haalde benzine voor ons en tekende een kaartje. We bleken ons letterlijk in het midden van het bos te bevinden. John's guesthouse had zowaar een gastenboek....vol met mensen die erin hadden gecshreven "Totally lost in the woods, our final hope!" We bleken absoluut niet de eersten die dit avontuur beleefden. Ik heb zo'n idee dat we ook niet de laatsten zullen zijn....
Om 1 uur 's middags stonden we weer bij de scooterverhuurder. Schade: 50 Dollar. We bleken de scooter nogal afgeragd te hebben op de keien. Het viel ons eigenlijk nog mee...

So far voor het relaxen dus. Ik ben nu op Bali en hier doe ik een nieuwe poging. Ben gestart in het culturele deel (Ubud) en donderdag verplaats ik me naar de kust. Moet nog even een beetje acclimatiseren op dit eiland. Het is hier toeristisch met een hoofdletter T en het is hoogseizoen! Vind het allemaal nog een beetje té. Té druk, té Westers, té georganiseerd en bovenal té veel stelletjes en gezinnetjes. Niet echt een ideale omgeving voor een alleenreizende bacxkpacker. Maar het komt hier ook allemaal wel weer goed. I'll give it a day....

Veel liefs, Veronique