A splift a day keeps the doctor away...

Zoals het gaat met reizen, niks loopt zoals gepland. Zo ben ik inmiddels alweer 10 dagen in Mirissa, terwijl ik bedacht had hier zo'n 2 dagen te blijven. Maar ik kon simpelweg geen enkele reden bedenken waarom ik hier weg zou gaan. Ik denk dat Mirissa nu nog is zoals Bali en Koh Phagnang ooit waren. Het strand is hier nog niet volgebouwd met accomodaties en de locals zijn nog nauwelijks commercieel te noemen. Zo stonden we laatst in een restaurant waar ons werd medegedeeld dat ze die avond gewoon geen eten hadden. Ook kun je hier nog rustig op het strand liggen zonder dat je een hele inboedel wordt aangesmeerd. Het strand is mooi, het water blauw en elke avond wordt er versgevangen vis gegrild. Sommige mensen verblijven hier weken aan een stuk en dat is goed te begrijpen.
Opvallend is hoeveel er hier wordt geblowd. Het personeel in de restaurants heeft sowieso altijd een joint binnen handbereik. Bestellen gaat dan ook meestal nogal moeizaam. Vaak krijg je je drankjes in 2 of 3 fases omdat ze steeds de helft vergeten. Maar ze delen hun spul graag met hun clientele. Meer dan eens hing er een joint voor mijn neus terwijl ik rustig zat te eten. Zodra er politie in de buurt is wordt alles weggegooid, maar het is onmogelijk dat zij niet doorhebben wat er speelt. Ook de meest degelijk uitziende 50+ stellen zitten hier 's avonds met een biertje en een joint op het strand. Echt geen hippies! Tja, de sfeer is in ieder geval wel relaxt :)

Ik vul mijn dagen hier vooral met heel veel surfen, een beetje hangen met de mensen met wie ik surf en 's avonds eten en drinken met een groepje mensen. Geen dag alleen dus. Het enige nadeel van Mirissa is dat er praktisch geen uitgaansleven is, maar dat gaat natuurlijk hand in hand met het feit dat deze plek nog zo onontwikkeld is. Je kan niet alles hebben... Daarbij, wodka+surfen=wasmachine! Ik heb het een avond toch iets te laat gemaakt terwijl de volgende ochtend vroeg surfles op het programma stond. Dan gaat het surfen toch iets slechter en creeren de golven om je heen een soort wasmachine voor je. Voordeel is dat je dan wel veel water drinkt en dat is dan weer goed tegen de kater ;)
Ik heb nog wel één feestje mogen meemaken; de verjaardag van Bob Marley. Dat is hier eigenlijk hetzelfde als kerstmis bij ons, ze vieren de verjaardag van hun god. Op 6 februari worden overal langs de kust feestjes georganiseerd. De wiettakken (ja, hier wordt het als takken verkocht!) gaan voor je neus over de toonbank. Het was een leuk feestje ;) (alleen alcohol hoor!) Even niet gesurft de volgende ochtend...

Ik surf niet in Mirissa zelf, maar in Weligama, 10 minuten met de bus. Mirissa is meer voor het type surfer "vergroeid met het surfboard". Hoge golven en een reef break. Ik houd het voorlopig even bij gemiddelde golven en een beach break. Maar oefening baart inderdaad kunst en de vele uren in het water beginnen zich inmiddels uit te betalen.
Ik heb ook een aantal surflessen gehad. Mijn instructeur is echt zo'n typische surfdude. Hij is super enthousiast, maar zijn Engels is echt bagger. Hij denkt het zelf echter wel redelijk onder de knie te hebben. Dat maakt het nogal eens ingewikkeld. Zo blijft hij maar "stretch, stretch!" roepen terwijl hij dan bedoelt dat je door je knieen moet zakken. En laag is voor hem hoog en andersom. We komen er wel uit aangezien ik Frans met hem spreek, maar de 2 Zweedse meisjes in mijn surfles waren vaak totaal lost. Het is nog hard werken, op je board, houding, golven en omgeving letten en dan regelijkertijd de aanwijzigingen van Mr. Surf opvolgen. Maar ik ben inmiddels zo 'verslaafd' dat ik heb besloten niet meer te gaan duiken in Unawatuna zodat ik langer kan surfen. Volgende keer weer...

Het leukste van het reizen is verder toch wel de verschillende mensen die je ontmoet. Het aantal alleenreizende vrouwen dat ik ben tegengekomen is beperkt gebleven tot 3 en alleenreizende mannen ben ik al niet veel meer tegengekomen. Maar ik heb veel leuke koppels ontmoet in verschillende soorten en maten. Stelletjes, gay-koppels (een hele avond over Britney Spears, Lady Gaga en Take That gepraat :)), vrienden, moeder/dochter, etc. In Mirissa ga ik veel om met een Duitse acteur (hij speelt in de Duitse Sesamstraat!), 2 maffe Oostenrijkse klimmers, een Zwitser die met zichzelf in de knoop zit, een Australisch stel dat aan één stuk door praat (ja, meer dan ik ja) en 2 té platte Rotterdammers van begin 40 waarmee ik vooral hilarische gesprekken voer. Grappig is dat ze vervolgens wel heel beschermend zijn en checken of ik wel goed thuis kom enzo.
Opvallend is dat de mensen die ik tegenkom steeds extremer reizen. Mensen die ruim 1 jaar onderweg zijn, zijn inmiddels geen uitzondering meer. Ik ben ook reizigers tegengekomen die 2, 3 of zelfs 5 jaar onderweg zijn. En steeds meer mensen die backpacken met kinderen, zoals een Amerikaans/Nederlands stel dat met rugzak en twee kinderen van 2 en 4 jaar oud zeven weken door Sri Lanka reist, of een stel dat een maand lang met een 3-jarige door Sri Lanka fietst. Ze waren aan het klagen over het feit dat hun halve backpacks volzitten met melkpoeder :) Maar ze doen het allemaal maar wel!

Het loopt inmiddels een beetje ten einde, maar daar probeer ik nog zo min mogelijk aan te denken. Misschien dat het me nog lukt aan het eind van de week wat foto's te plaatsen, maar ik beloof niks. Ik heb gewoon altijd wel iets beters te doen dan binnen achter een computer zitten! :) Komt in NL wel...

Liefs, Veronique